Mijn naam: Dees Postma, geboren: 1932; dus thans (2009): 76 jaar; woon in Amsterdam, postdistrict 1012: een dierbaar stekje. Zoals zoveel anderen, ben ik ergens anders geboren: Rotterdam. Ik vind dat het leven zich in een sneltreinvaart ontwikkelt en heb er in al die jaren weer veel zin in gekregen. Ik werk aan deze blog omdat mijn ervaringen op het gebied van misere, verslaving, hoop en herstel andere mensen wellicht tot steun kunnen zijn. Zelf heb ik een uitweg gevonden. Dat is pure sensatie. En dat wil ik laten weten ook.

Om een lang verhaal kort te maken: ik was 35 toen ik in een bed van de Jellinek-kliniek in Amsterdam, terechtkwam. Vanaf dat moment begon mijn herstel. Eerst nogal aarzelend. Later werd het gretig. Hoe dan ook: een enorme ontdekkingsreis. Ik ben er nog steeds mee bezig. Alles in mijn bestaan is inmiddels veranderd. Op een manier die ik tevoren absoluut niet voor mogelijk zou hebben gehouden. En daarmee begint meteen een van de lessen die ik door zelf-ervaring leerde: als je echt bent vast-gelopen door drank, drugs, criminaliteit, ziekte of wat dan ook, gooi dan de handdoek in de ring en stop met je verzet tegen verandering: alleen door zelf mee te werken is herstel mogelijk; daar ben ik achter gekomen! ik weet het!! Trouwens: het woord herstel vind ik eigenlijk niet passend voor het veranderingsproces waardoor mijn leven volledig is vernieuwd. En dat is een klus waar ik de rest van mijn leven mee bezig blijf, hoop ik, want juist door die ‘nieuwbouw’ ben ik zo entousiast.

Ik wil dat ook graag laten weten aan andere mensen. Want ik geloof dat mensen van elkaars ervaringen kunnen leren. Dat mijn ontdekkingen ook voor anderen de moeite waard zijn. Daarover gaat deze blog. Het klinkt allemaal zo logisch als koek. En zo beleef ik dat ook: de combinatie van de professionele hulp die ik kreeg binnen de opname in de kliniek en daarnaast het contact dat mij werd aangeboden vanuit de zelfhelpbeweging. De opname duurde eigenlijk nogal kort. Drie maanden. Maar de deur bleef voor mij openstaan. Nog steeds trouwens. En daarnaast de wekelijkse groep. Ook die sla ik niet over. Een bron van wekelijkse inspiratie. Tel uit je winst. Ik ben absoluut overtuigd dat ik nog iedere week daar munitie krijg aangereikt om door te gaan. En dat doe ik ook graag. Nog steeds. Sinds 1968 en iedere keer blijkt dat weer inspiratie op te leveren. Een mirakel!